“Mijn kind is tegenwoordig zó vaak boos en gaat zó vaak over mijn grenzen heen; ik weet gewoon niet meer wat ik er mee aan moet!”.
Met deze noodkreet komt een moeder mijn praktijk binnen, compleet radeloos, want ze heeft het gevoel de verbinding met haar kind helemaal kwijt te zijn de laatste tijd.
Ik stel haar gerust en zeg haar dat ze echt niet de enige moeder is die hiermee te maken heeft en dat we dit samen zullen gaan onderzoeken. “Hoe is je zwangerschap en bevalling eigenlijk geweest?”, vraag ik haar. “Eigenlijk heel normaal, er waren geen bijzonderheden”, was haar antwoord.
Maar naarmate ik meer dingen vraag om het geboorteverhaal van haar kind helder te krijgen, blijken er tóch wel een aantal dingen gebeurd te zijn die invloed hebben op het gedrag wat haar kind nú laat zien.
“De bevalling ging goed en eigenlijk ook wel heel snel”, vertelt ze. “Het enige wat niet zo prettig was, was de rit naar het ziekenhuis toe”.
Ik vraag haar waarom en ze vertelt me dat ze al 8 centimeter ontsluiting had op het moment dat ze de auto in stapte om naar het ziekenhuis te gaan.
Ze wilde graag in het ziekenhuis bevallen maar daar was al bijna geen tijd meer voor!
“Ik wilde zó graag in de verloskamers van het ziekenhuis bevallen, maar onderweg leek het steeds meer of mijn kindje al wilde komen”.
Toen ik haar vroeg hoe ze daarop gereageerd heeft, antwoordde ze “Benen tegen elkaar en tegenhouden natuurlijk, want in de auto wil ik niet bevallen.”
Toen ze vervolgens in het ziekenhuis aankwam, kon ze direct door naar de verloskamers en na twee keer persen ‘lanceerde’ ze haar kindje de wereld in. Een hele snelle bevalling dus.
Fijn voor moeder, maar wat heeft dat gedaan bij haar kindje?
“Je hebt dus eigenlijk eerst je kindje het gevoel gegeven dat het nog niet welkom was, door het tegen te houden, en vervolgens kwam je kindje met een noodgang ter wereld”, leg ik haar voor.
Daar moet ze even over nadenken, maar ze antwoordt met “Zo heb ik er nog nooit naar gekeken, maar dat klopt wel ja”. Ze is zichtbaar onder de indruk van deze eigenlijke vrij simpele constatering.
Samen praten we verder over wat dit met het gedrag van haar kind nu te maken heeft. En ook over wat er nog meer gebeurd is vanaf het moment van conceptie tot en met het eerste levensjaar van haar kind. Steeds meer stukjes van de puzzel vallen op hun plek.
Het is zó mooi om dat moment mee te maken dat een moeder of ouder de verbanden begint te zien tussen de gebeurtenissen van toen en het gedrag van nu. Die wijsheid gun ik iedere ouder!
Het zorgt voor een stukje begrip wat ouder en kind weer in sterke verbinding kan brengen. Waarom zou je zo’n mooie kans als ouder laten liggen?
Wil jij ook heel graag weten welke geboortepatronen er nog bij jouw kind spelen? En er vooral ook achter komen welke behoeften je kind nu nog heeft?
Maak dan snel een afspraak via de contactpagina om de geboorte van je kind in kaart te laten brengen door mij. Je houdt hier een mooi en waardevol geboorteverslag aan over!
Ik hoop je binnenkort te ontmoeten! Je staat er niet alleen voor.
Liefs,
Nathalie